De vrijheid van een imperfect leven

Positieve aandacht gaat meestal naar de lieve, vriendelijke mensen, diegenen die er goed uitzien, lachen, mooi gekleed zijn, goed verdienen, hun werk op tijd gedaan krijgen en altijd die extra mile gaan. Of zo denken we er toch over. Wat we niet te zien krijgen is wat er achter de schermen gebeurt, de kansen die die mensen genomen hebben en waarin ze elke keer weer mislukt zijn. We zien bij manier van spreken de testfase niet, zoals de 8 eerste drafts voor een paper wordt goedgekeurd. Dikwijls zien we enkel het eindresultaat.

We zijn niet aanwezig in hun jaarlijkse evaluatiegesprek waar toekomstige succesverhalen worden besproken als ze ‘dit’ en ‘dat’ nog onder de knie moeten krijgen of dat het een ‘no go’ zal zijn voor een toekomstig perspectief. We zien de heimelijke tranen niet, de zelftwijfel en soms zelfs het gevoel van gewoon te willen opgeven.

Wanneer je je mislukkingen en tekortkomingen gaat aanvaarden en omarmen als een deel van jezelf (in plaats van ze te verstoppen), dan pas ben je vrij. Vrij om groots te denken. Ondernemen. Creëren. ... je bent vrij om het niet eens te zijn, voor je eigen mening op te komen, je te verontschuldigen. Pas als je leert leven met het feit dat je nu eenmaal fouten zal maken ben je vrij.

Als je met je imperfecties leeft verstop je je niet, ontken je ze niet, is er geen schuld meer, noch angst en dat geeft zoveel energie die je dan kan steken in je talenten, passies, verlangens, ... Je bent dan vrij om te creëren wat je wenst. En je zal zien dat je ze nog kan bereiken ook!

Waar geef jij aandacht aan? De dingen die goed of fout lopen?

Hoe ga jij ermee om als je een fout maakt?

Hoever sta je in een vrij leven leiden, met imperfecties?

In welke mate durf jij je vandaag volledig in creativiteit smijten?

Wat zou het effect zijn moest je samen met je fouten door 1 en dezelfde deur kunnen (ze zijn immers een deel van je)?