Fresh Start, is de naam van ons huidige wereldwijde herstructureringsprogramma. (ons – dat is een multinational van 60.000 mensen – met hoofdkwartier in Amerika)
Het moet een nieuwe start zijn voor ons bedrijf. In die 212 jaar, hebben we al meer dan eens zo’n nieuwe start gemaakt.
Maar in werkelijkheid betekent het vooral dat het een gedwongen ‘Fresh Start’ is voor heel wat mensen.
Niet voor mij – en ik heb me daar ook niet echt zorgen over gemaakt.
Maar er zijn wel heel veel mensen bij mij terecht gekomen. In hun zoektocht om hier betekenis aan te geven.
Waardoor ik toch in een moment van soul searching terecht kwam: over loyauteit, en over alles geven voor je job. (needless to say dat ik dat al 18 jaar doe – alles geven)
Nu heb ik wel – in de loop van de jaren – dankzij NLP, en coaching, een aantal hele wijze mensen om me heen en een paar stevige levenslessen – een aantal vermogende overtuigingen vergaard.
Eén daarvan bracht ik op in elk gesprek met 1 van de vertrekkers.
Gesprekken die ik trouwens aanging met de intentie om volop aanwezig te zijn, te luisteren, maar wel ook heel eerlijk te zijn.
‘Ik geloof niet in ‘het slachtoffer zijn van omstandigheden.’; bracht ik dus telkens in op een gegeven moment.
‘Ik geloof dat dingen niet zo maar gebeuren, ik geloof dat je zelf kan kiezen wat je met een uitnodiging tot koerswijziging doet.’
Soms vroeg ik me wel eens af of ik dat statement in de juiste fase van het rouwproces op tafel legde.
Want een rouwproces is het toch, zelfs als je de opportuniteit en het nieuwe begin kan zien.
Rouwen over de waarde die je dacht toe te voegen. En waarvan iedereen je verzekert dat die er zeker was. Het is niks persoonlijks!
Rouwen over het niet meer deel uitmaken van die organisatie waarmee je je identiteit verbonden had.
Rouwen over het afscheid van collega’s – en de wetenschap dat niks ooit nog hetzelfde zal zijn – ook niet in die relaties.
Maar goed – ‘ik geloof niet in het slachtoffer zijn van omstandigheden’ – right!
De diepste inzichten krijg je vaak – in gesprekken met mensen die net iets meer afstand kunnen nemen.
Dus toen ik mijn mama aansprak, over al die mensen die bij mij terecht kwamen, na 17, 23, 31 of 36 jaar dienst, en op een leeftijd waarop het misschien niet zo evident is om direct een andere job te vinden, vertelde ik haar dat ik aan het filosoferen was over het begrip loyauteit.
(note to reader: mijn mama (67) heeft geen ervaring in het bedrijfsleven – ze heeft een paar jaar gewerkt als sociaal assistente en is daarna voor de 3 kinderen thuis geweest – ze heeft enkel zo’n 40 jaar toegekeken hoe mijn vader de uitdagingen en vaak stress van het bedrijfsleven mee naar huis bracht – van ‘geen ervaring in het bedrijfsleven’ gesproken)
‘Mama, zo veel mensen die al die jaren heel veel van zichzelf gegeven hebben voor het bedrijf, en die nu merken dat die loyauteit eigenlijk vooral van 1 kant komt.’
Zegt mijn mama, heel rustig en heel droog: ‘Word je daar niet voor betaald? Voor die loyauteit?’
Bam.
Eigenlijk...
Een werkgever gaat een contract met je aan, maar kan je nu éénmaal niet beloven dat dat levenslang bindend is, en dat er niks zal veranderen.
Dat alles verandert, is 1 van de natuurwetten, die ik altijd voor ogen probeer te houden.
(de andere natuurwet die mij leidt is dat alles met elkaar verbonden is).
En alles geven voor je job, betekent niet dat je alles weggeeft. Je talenten, je verstand, je handen en je glimlach.
Voor mij betekent het dat je dat allemaal inzet.
Het zijn geen communicerende vaten, waarin je alles weggeeft en helemaal leeg achterblijft, en enkel het bedrijf of de klant opgevuld wordt met waarde.
En als je al je talenten inzet, dan gebeurt er vaak iets magisch.
Magie in wat je creëert, magie in de relaties die je opbouwt, magie zelfs als je faalt en terug moet opstaan.
En als je dat gedaan hebt, dan zijn al die jaren ook waardevol geweest, zelfs als dat betekent dat je nu je nieuwe bestemming moet vinden.
Wat ik zelf de laatste jaren ervaren heb, is dat mijn identiteit, en wie ik kan en moet zijn om succesvol te zijn in mijn job, veel dichter bij elkaar zijn komen te liggen, dan in die eerste jaren.
1,5 jaar geleden heb ik voor mezelf opgeschreven wat ik zoek in een job:
-
Ik wil inspirerende mensen ontmoeten, overal waar ik kom
-
Ik wil nieuwe inzichten opdoen uit alle domeinen van het leven
-
Ik wil die vertalen naar het bedrijfsleven
I have been living that ever since.
Nog altijd met vallen en opstaan – en met momenten van euforie en momenten van wanhoop.
Maar met het duidelijke gevoel dat ik niet ‘alles geef voor mijn job’, maar ‘alles geef voor mezelf’.
Voor mijn eigen groei en ontwikkeling, voor mijn eigen geluk en daarmee net ook voor mijn omgeving en voor de wereld.
Misschien, maakt het in the end dan helemaal niet uit voor welk organisatie ik dat doe of zal doen.
Mieke
Voor A-Lissome
Over de auteur
Mieke Jacobs heeft, binnen éénzelfde multinationale onderneming, al een heel gevarieerd parcours afgelegd (9 jobs in 18 jaar)
Na verschillende leidinggevende functies, van zowel operations units, als supply chain, werd ze een aantal jaar geleden verantwoordelijk voor het grootschalige change management traject in Europa.
Samen met haar team van change coaches begeleidde ze de 40 Europese fabrieken bij hun meerjarig traject van continu verbeteren en cultuurverandering.
Ze raakte daarbij gepassioneerd door systeemdenken en gecentered leiderschap.
Ondertussen leidt ze sinds 1,5 jaar wereldwijd de safety tak van de consulting business, een job waarin ze de wijde wereld ontdekt.
In een nooit eindigende zoektocht naar persoonlijike groei en inzichten, volgde ze de NLP Practitioner en Master Practitioner, en de Grow Coachingsopleiding.
