Wist je dat er veel bedrijven zijn waar de gemiddelde leeftijd van de medewerker 45+ is. En dat er bij werving driftig wordt gezocht naar jong personeel. In gesprek met veel bedrijven is hiervoor vaak het argument dat ouder personeel niet in staat is te veranderen. Is dat wel zo? En naar welke verandering zijn ze dan op zoek? Hoe is dat bij jou op het werk? Ben jij in staat te veranderen? Is iedereen te coachen? Ik denk het wel!
Zelf was ik ook nogal honkvast. Ik weet nog goed hoe bijzonder ik mij voelde toen ik was aangenomen, net van school en nu al een vaste baan. Een vaste baan, direct na school, was in de beginjaren 90 nog heel belangrijk. Een tijdelijke baan was gevaarlijk, want dat was er geen zekerheid. Jouw eigen rol hierin werd niet echt besproken. Ervoor zorgen dat je je eigen broek kon ophouden, dat was belangrijk. Zo werd ik opgevoed. En daarom was er toen ik een vaste baan kreeg maar 1 gevoel die alles overheerste, ik was trots. Ik ging deelnemen aan de werkende wereld. De basis voor mijn toekomst was gelegd.
De jaren vlogen voorbij en ineens vier je je 12,5-jarig jubileum. Handen werden geschud en jij voelde je naast je collega’s, die allang hun 25-jarige jubileum hadden gevierd, een 'broekie'. De organisatie waarvoor je werkt voelt als een familie. Je hebt samen heel wat meegemaakt. En dan ineens verandert de wereld. Het is ineens stoer om veel verschillende werkgevers te hebben. Dit laat zien dat jij veel lef toont en bereid bent veel te leren. Het zegt niets over onbetrouwbaar, niet betrokken en je werkwijze. Als je vroeger zei; ‘ik heb elk jaar een andere werkgever’, dan keek men argwanend en dacht 'die werkt vast niet hard! Hij of zij zal wel niet gefunctioneerd hebben.'
Anno 2020 is het dus anders, 20 jaar in dienst dat wil toch niemand. En hoe zit dat dan met de 45- plussers? Velen zijn nog opgevoed met de gedachten, blijven zitten waar je zit, verroer je niet.
Op je werk veranderen de functies en wordt de vraag gesteld of jij mee kan veranderen. Er wordt getwijfeld aan je verander mentaliteit. Want jij zit bij deze werkgever immers al eeuwig.
Je bent er even beduusd van. Hoezo zou ik niet kunnen veranderen? En je voelt je onzeker want waarom moet het nu ineens anders en waarin moet ik veranderen?
Vaak zie ik dat er dan paniek ontstaat. Je gedachten slaan op hol. Ik wil mijn vaste baan niet opgeven, ik blijf. Je zet je hakken in het zand en je voelt je ellendig. Je denkt dat er van alles van je verwacht wordt en jij legt deze lat torenhoog. Je denkt dat je ineens een enorme switch in beroep moet maken. Dat je misschien wel wordt gevraagd afscheid te nemen van je familie(organisatie). En dan bevries je en ben je even niet in staat te veranderen.
En wat is dit toch jammer. Wat maakt dat er nog zo veel bedrijven zijn die deze gouden mensen op deze manier aanspreken? Wat zorgt ervoor dat ze op zoek gaan naar een nieuwe lichting? En wat gebeurt er dan met de kennis van deze zeer ervaren mensen? Waarom bespreken we deze ‘verandering’ niet met elkaar? En daar zit volgens mij het pijnpunt. Als je erachter komt dat je medewerker niet is meegegroeid in jouw filosofie dan is het makkelijk te wijzen. Hij of zij kan de verandering niet aan. Maar wat zegt het over de organisatie zelf. Waar zijn zij dan de fout in gegaan? Zijn zij in gesprek gegaan met de medewerkers, zijn deze meegenomen in de groei die het bedrijf wenste te maken? Hebben ze geluisterd naar deze mensen en gebruik gemaakt van de kennis. Waarom heeft niemand vertelt dat deze betrokkenheid goud is. Dat ervaring waarde toevoegt.
Met een jonge nieuwe lichting, generatie Y en Z haal je een frisse wind door je organisatie. Veel mensen uit deze generatie hebben een grenzeloze ambitie, de arbeidsmarkt is groot en bestaat niet meer alleen uit Nederland, zij willen de wereld zien. Ze streven naar authenticiteit, vinden zichzelf super speciaal en willen alles snel, sneller, snelst. De concentratie is kort, vaak niet langer dan 8 seconde. Ze hebben prachtige ideeën, oog voor het milieu en streven naar duurzame oplossingen. Ze willen overal kijken en komen, en gaan na 2,3 jaar. Die korte frisse wind is dus een feit.
Hoe mooi kan het zijn als je deze prachtige eigenschappen van de 45-plusses en generatie X Y allemaal tot je beschikking hebt. Bedrijven, organisaties let op! Ga mixen, hou je ervaring binnen boord en laat een frisse wind je zeilen de juiste koers op varen. Geef aandacht aan je trouwe medewerker. Maak een talentprogramma voor de mensen die minimaal 10 jaar in dienst zijn en voeg hier minimaal 2 kandidaten van de generatie X en Y aan toe. Praat en leer.
En voor deze trouwe medewerkers, de 45-plussers, wordt wakker, laat je horen, iedereen is coachabel en in staat het beste uit zichzelf te halen.
Over de auteur
Ik ben Lenka Luhulima-Alink. Ik ben getrouwd en moeder van 2 kinderen.
Ik werk als coach en trainer op het gebied van persoonlijk leiderschap. In mijn coaching maak ik gebruik van NLP en QC Kata methodieken.
Mijn levensmissie is dat ik mezelf en andere inspireer te leven vanuit je hart, inzicht te krijgen en gebruik te maken van je essentiële kwaliteiten
met als resultaat een zichtbare bijdrage in het geheel. Ik deel graag mijn positieve manier van denken, enthousiasme en energieke manier van communiceren.
